WINTERWANDELING BEVERSPOREN

Het gaat vriezen! Mooi moment voor een beverwandeling. Wie gaat er mee met mij op zaterdag 24 februari om 13.30 uur? Een wandeling met burchten, heel veel verse knaagsporen aan bomen en eetplekken van de bever. 

Hopelijk vinden we wissels en ruiken we verse geurmerken. En omdat er misschien een laagje ijs ligt zien we hier en daar een wak of knaaghoutjes op het ijs. 

 

De wandeling duurt 2 á 2,5 uur en er is ruimte voor al je vragen. Ik heb veel te vertellen over bevers. Als het hard genoeg vriest is de modder hard en kun je de laarzen thuislaten. 
 

De exacte locatie ( ergens in de buurt van Stevensweert) maak ik bekend bij de mensen die zich aanmelden voor deze wandeling. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Vol is vol en ik denk dat 20 personen het maximum is. 
 

Deze wandelingen organiseerde ik de afgelopen 3 jaren bij de Teggerse Plas en de Dilkensplas; nu kies ik een andere locatie.
 

Je kunt je aanmelden door een mail te sturen naar 

willydekoning@home.nl.

Deelnamekosten per persoon: vrijwillige bijdrage. Mijn dvd 'Het leven van de Bever/Belevenissen met Bevers' en mijn boek 'Avonden aan de Waterkant' zijn na afloop voor een zacht prijsje te koop.

Met vriendelijke groet, Willy de Koning

Ontmoeting met “Biber-Klaus”

In Augsburg in de Duitse deelstaat Beieren woont een collega-beverfilmer. Klaus Wojtek is zijn naam en van hem zijn talloze fraaie beverfilms op Youtube te bewonderden. Dat doe ik dan ook al jarenlang en ik ben niet de enige. Hij heeft enkele duizenden volgers. 

 

Af en toe delen we een digitaal compliment aan elkaar uit over een mooie film. Onlangs heb ik voor het eerst in levende lijve met hem kennis gemaakt en het was alsof ik een oude vriend tegenkwam, erg leuk. Op de terugweg vanuit Oostenrijk na onze schaatsvakantie ontmoetten mijn man Jan en ik hem bij de Wertach, de rivier waar hij bevers filmt. Daar hadden we afgesproken via Facebook; lang leve internet! 

Klaus liet ons één van de burchten zien waar hij vaak filmt, vlak onder een brug met veel verkeer en een drukbelopen wandelroute. Hij filmt bij diverse burchten bij deze rivier en de bevers zijn er absoluut niet schuw. We bezochten de burcht bij de brug en wandelden langs de oevers. De andere burchten waren te ver weg en het was al bijna donker. 

 

 

Helaas leeft er bij de brug nog maar één bever, vertelde Klaus, het mannetje. Het vrouwtje is vorig jaar overleden, weken nadat ze gewond was geraakt aan haar rug (oorzaak onbekend). Later zijn ook de jongen van de afgelopen twee jaar vertrokken. Nu is het mannetje er nog alleen. Uiteraard zagen we het dier niet - die lag nog te slapen – maar wel zijn sporen. De foto's van Youtubebeelden laten wel de bever zien bij deze burcht.

 

In mijn gebrekkige Duits konden we toch nog hele gesprekken voeren over de bevers in zijn omgeving en over de bevers in Limburg. De bevers in de Wertach zijn allemaal Elbebevers, de populatie groeit er niet zo snel als in Limburg. Toch is er ook in deze deelstaat al jarenlang een beverprotocol om de populatie beheersbaar te houden en problemen op te lossen. 

In Limburg heeft dit Beiers protocol zelfs als voorbeeld gediend. 

 

Klaus vertelde dat hij de volgende dag bij zijn broer zou gaan eten en dat er bevervlees op het menu stond. Dat had hij nog nooit eerder gegeten en hij was erg benieuwd. Hij kon niet vertellen of zijn broer op een legale manier aan het vlees was gekomen, maar omdat in Beieren dus ook bevers legaal worden gedood zou dit mogelijk kunnen zijn. 

 

Hij berichtte me later dat hij het met genoegen heeft gegeten en dat het heel goed smaakte, licht zoetig. 

WATERSCHAP NIET STOREN, WEL KRITISCH VOLGEN

Hoe lang duurt het nog voordat het Waterschap Limburg bekendmaakt in welk gebied zij bevers hebben gevangen en gedood? Ik weet het al een tijdje, maar hou het stil om het Waterschap niet voor de voeten te lopen. Ik wil ook niet dat het bekend wordt bij mensen die menen te moeten ingrijpen om bevers te beschermen en de vangkooi weghalen. Je weet maar nooit.

Het was voor mij een kwestie van afstrepen waar het niet kon zijn en de overgebleven locaties te onderzoeken, want nieuwsgierig was ik dus wel. Zo kwam ik enkele weken geleden terecht bij een vangkooi die overduidelijk voor de bever was bedoeld. De kooi is met een ketting vastgemaakt aan een boom en als de klep dichtvalt gaat er een seintje naar het Waterschap. Ik raad het Waterschap wel aan om deze kooi beter te camoufleren, want als ik hem vind kan een ander dat ook.

Gisteren was ik er weer en de kooi staat er nog, voorzien van verse appeltjes. Het ijs dat in het gebied lag was intact, dat wees dus niet op recente activiteit. Maar niet overal lag ijs, dus dat is geen sluitende indicatie. Aan de knaaghoutjes en ander knaagwerk kon ik niet goed zien of het kakelvers was, ik denk het eerlijk gezegd niet.

Dat de kooi er nog steeds staat verbaast me. Het wijst erop dat het Waterschap denkt nog één of meerdere bevers te moeten vangen of het gewoon niet weet. Er zit wel erg veel tijd tussen het vangen van de eerste bevers en de mogelijk laatste. Het kan zijn dat het een argwanend exemplaar betreft, dat gewoonweg de kooi niet inloopt, nu niet en nooit niet. Misschien dat een suikerbiet hem wel kan lokken.

Het Waterschap meldde dat het cameravallen gebruikt om te controleren of er nog bevers in het gebied zijn. Ik heb geen cameravallen kunnen ontdekken, maar misschien een cameraval mij wél!

Ik vraag me af of met een warmtemeting niet kan worden vastgesteld of er overdag nog een bever in de burcht zit. Er moet toch iets zijn om dat te kunnen testen?

 

Wat de locatie betreft heb ik vraagtekens over de rechtmatigheid van deze actie, die achteraf moet worden verantwoord door het Waterschap en/of Provincie. Het is natuurlijk leuk om de locatie van mijn ontdekking wereldkundig te maken. Toch doe ik dat niet. Ik heb zelf mijn instemming uitgesproken met het beverbeheersplan van de Provincie en de rol van het Waterschap daarin. Ik denk dat het nodig is dat er in uiterste gevallen maatregelen worden genomen. Pas nadat alle andere opties zijn geprobeerd. Dat kan dus betekenen dat er, zoals nu, bevers worden gedood. Anders gaat de bever ten onder aan zijn eigen succes en wordt hij door het publiek als een grote overlastgever beschouwd en neemt men misschien het recht in eigen hand. Het is naar mijn mening beter dat de overheid duidelijke kaders aangeeft en daar naar handelt, zodat de problemen beheersbaar blijven.

Daarom pleit ik nog maar eens voor het correct uitvoeren van het beverbeheersplan en hoop dat dierenliefhebbers daar begrip voor hebben. Ik ben zelf nog steeds (en blijf dat ook) een groot liefhebber van de bever en werp me op als hun ambassadeur.

Ik denk dat bevers er bij gebaat zijn als hier op een goede manier uitvoering aan wordt gegeven, dat is de beste bescherming die we in Nederland aan de bever kunnen geven.

  

Of dat op deze locatie gebeurt, dat weet ik niet. Ik kan niet beoordelen of er genoeg aan is gedaan om de overlast hier te voorkomen of te beperken. Ik weet niet precies wiens belangen hier allemaal worden geschaad. Dat deze locatie het Waterschap handenvol werk kost geloof ik, maar ik weet ook dat datzelfde Waterschap een plan heeft om ‘bevermaatjes’ op te leiden. Dat zijn vrijwilligers die helpen om dammen te verlagen en andere bevergerelateerde problemen op te vangen. Daar wordt binnenkort een pilotproject mee gestart in Noord-Limburg. Had dit gebied daarvoor ook niet in aanmerking kunnen komen? Dan had deze maatregel misschien kunnen worden voorkomen.

 

Al lopend door dit gebied voel ik spijt over wat er hier gebeurt, zo jammer dat dit nodig is. Ik heb de bevers hier nooit in levende lijve gezien, maar in het verleden wel mooie opnamen op mijn cameraval gehad. Een dubbel gevoel dus, die tip over de suikerbiet.

Mijn verhaal is inmiddels lang genoeg, maar ik ben nog niet uitgesproken. In een volgend blog wil ik iets zeggen over de dode bevers. Wat doen we daarmee? Opeten, teruggeven aan de natuur of in de destructieoven?

De inventiviteit van bevers

Je bent een bever, en slaapt samen met je familieleden in de burcht. Dan komt het water langzaam omhoog en je krijgt een natte kont. Geen pretje, vooral als de hoge waterstand wekenlang duurt. Dat overkomt de bevers in de Maas bij  Stevensweert. Ze moeten, net als momenteel veel andere bevers in Nederland, op zoek naar een alternatieve plek waar ze droog kunnen slapen. 

 

De bevers bij de jachthaven zijn niet voor één gat te vangen en maken gebruik van een passende oplossing. Tegenover hun ondergelopen burcht liggen al jarenlang grote buizen op de oever. 

 

Geen fraaie aanblik, maar voor de bevers is het nu een prachtige uitkomst. Hier kruipen ze in om overdag veilig te kunnen slapen. De ingang ligt net als bij hun burcht onder water; de bovenkant stoppen ze van binnenuit dicht met takken en modder. Zo nemen ze 2 van de 9 buizen in gebruik. 

 

Schitterend! Ik verbaas me over hun inventiviteit! Ik vermoed dat ze binnenin een bedje hebben gemaakt van houtsnippers waarop ze warm en droog zitten.

Afgelopen zomer zag ik hier vanuit mijn kano minimaal 5 bevers. Allemaal in één buis is kennelijk te krap. Elk een eigen buis had makkelijk gekund, maar is misschien te “ongezellig”. 

Inmiddels is het waterpeil enigszins gezakt en kunnen ze weer in hun burcht slapen. Op één van de foto’s is onder de rode pijl hun burcht te zien. Nog gedeeltelijk onder water en als het water weer gaat stijgen kunnen zo de buizen weer in gebruik nemen.