Meestal zitten bevers zoveel mogelijk onder takken en begroeiing te eten. Ze zijn er een meester in om zich te verschuilen. Dan zie ik slechts een glimp van de vacht en het levert geen mooi plaatje op om te filmen. Maar deze avond is alles perfect. Vanaf de Maasdijk kijk in naar beneden naar de plas waar een beverfamilie woont.
Ik zie er eentje onder me die zit te eten. Geen takken ervoor, wel brandnetels die heen en weer waaien. Hoewel ik van plan ben om langzaam dichterbij te sluipen maak ik voor de zekerheid vast een paar opnamen. Op de display zwemt het jong binnen beeld. Mooi!
De wind staat gunstig, de bevers kunnen me niet ruiken. Nu is het een kwestie van geen lawaai maken en heel voorzichtig bewegen. Telkens als de volwassen bever, de moeder, even niet oplet zet ik een paar voorzichtige passen. Soms draait ze zich om op zoek naar een tak of verdwijnt haar kop even onder water. Daarvan maak ik dan gebruik.
Dat het de moeder bever is weet ik om diverse redenen.
De belangrijkste is: het jong is in de buurt. Het jong houdt zich het liefst op bij de moeder, pas later komen vader, broers en zussen meer in beeld. Ik heb ze bij deze plas ook al wel gezien met andere familieleden, maar moeder en kind vertonen een speciaal gedrag. Ze kunnen veel meer van elkaar hebben.
Een andere reden waaraan ik weet dat dit de moeder is, is haar uiterlijk. Ze heeft dikke, grijze snorharen en weinig wenkbrauwharen. Verder heeft ze de gewoonte om een tak van links naar rechts kaal te eten. Voor zover ik weet doen de andere bevers hier dat precies andersom, van rechts naar links. Tja, ook bevers hebben zo hun gewoontes.
Het is altijd lastig om bevers in het veld te herkennen, maar sommigen hebben bepaalde kenmerken qua gedrag of uiterlijk. Ook grootte en kleur kunnen verschillen.
De twee bevers blijven heel lang zitten en ik krijg de gelegenheid om dichterbij te komen. Stapje voor stapje gaat dat en telkens verplaats ik de camera op statief een stukje richting oever. Op een gegeven moment is het genoeg, als ik nu nog verder ga krijgen ze me in de gaten. Ik krik de camera nog wat op, die staat nu hoog genoeg om de brandnetels te ontwijken. Mijn hoofd zien ze net niet. Draaien maar met die camera!
Het gaat fantastisch. Tjonge, wat zijn ze lekker bezig met eten, zwemmen en takken verplaatsen. Het jong duikt telkens langdurig onder en laat dan zijn staat hoog uit het water steken. Ook oefent hij met 'nodeloos takken verslepen'.
Misschien zijn dit wel mijn
mooiste opnamen ooit!
Via onderstaande links kun je enkele films bekijken.
